مازندنومه،جواد بیژنی:استاد عبدالجواد بیژنی-شاعر و مدیحه سرای نامدار شمال کشور-بامداد روز سه شنبه اول اسفند ماه 91 در سن 102 سالگی درگذشت.

 از او دیوان اشعاری در سه جلد به نام " ارمغان عشق" به یادگار مانده است.

 از دیگر آثار ماندگار استاد اشعاریست که در کتیبه های قدیمی بقاع متبرکه استان خودنمایی می کند.

 زنده یاد بیژنی در سرودن اشعار بی نقطه تبحری خاصی داشت.

 مراسم تشیع پیکر این شاعر برجسته ساعت 9 صبح روز چهارشنبه 2 اسفند 91 از مسجد جامع بابل برگزار می شود.

*نمي‌دانم با چه زباني از ابراز احساسات وطن‌دوستانه‌ي شما تشكّر نمايم

نشریه چشمه که در بابل منتشر می شود، سال 1384 با زنده یاد عبدالجواد بیژنی گفت و گویی انجام داد که بخش هایی از آن در پی آمده است.

در سال 1289 همزمان با حكومت محمّدعلي‌شاه، در روستاي "فِكچال" به دنيا آمد. دو ساله بود كه مادرش را از دست داد. مي‌گويد: حالا كه 96 سال سن دارم، هروقت مي‌بينم فرزندي با صداي بلند مادرش را صدا مي‌زند، غبطه مي‌خورم!

تنها پسر خانواده و به شدّت مورد توجّه و علاقه‌ي پدرش بود. همين وابستگي باعث شد تا پدرش اجازه ندهد كه او براي تحصيل، به روستاهاي مجاور برود. بنابراين، پدر، خودش تحصيلات ابتدايي را به عبدالجواد آموخت.

 درست موقعي كه 12 سالش شد، ظهر يك روز تصميم گرفت جلاي وطن كند و  بدون اطّلاع پدر و خواهرانش، مخفيانه به روستاي "ديوا" برود تا نزد استاد شيخ" اسماعيل صالحي" (پدربزرگ آقايان دكتر صالحي عمران) تلمّذ كند. اين واقعه پدرش را خيلي نگران كرد.

در دوران طلبگي به تحصيل علوم جديد نظير رياضي، جغرافيا و تاريخ (كه معمولاً در حوزه‌ تدريس نمي‌شد) پرداخت. فراگيري علوم ديني‌ تا 17 سالگي ادامه داشت. در 19 سالگي با دخترِ پسرعمويش (مرحوم ميرزا عبّاسقلي بيژني) كه از خوشنويسان بنام مازندران بود، ازدواج كرد.

او به مدّت 2 سال در روستاي فكچال كشاورزي كرد.بعد از مخالفت بستگان با رفتنش به نجف اشرف (براي ادامه‌ي تحصيل)، در همان روستا با حدود 30 دانش‌آموز به تدريس پرداخت، امّا مدّتي بعد، جهت فراهم نمودن امكان تحصيل براي فرزندانش به شهر هجرت كرد.

بيژنی سال 1327 به استخدام اداره‌ي فرهنگ درآمد و به پيشنهاد رياست وقت، به‌علّت خطّ خوشي كه داشت، در اداره مشغول كار شد.

همسرش در سال 71 درگذشت و استاد در غم فراق و سوگ او اشعاري سرود كه در قالب مجموعه‌اي گردآوري شد.

 او تا اواخر عمر تمام كارهاي شخصي‌اش را به‌تنهايي انجام مي‌داد و تا زمان این مصاحبه كمتر از 10 بار به پزشك مراجعه كرده بود. خودش راز سلامتي اش را در پرهيز از پرخوري می دانست.

استاد بيژني از همان جواني علاقه‌ي فراواني به نغمه‌هاي عاشورايي داشت؛ به‌نحوي كه بعضاً  به صورت خودجوش، اشعاري را زمزمه مي‌كرد.

همين جوشش دروني آغازي بود بر بيش از 70 سال شعر و شاعري در مكتب اهل‌بيت عصمت و طهارت (ع) كه غالب آنها دست‌مايه‌ي مدّاحان كشور قرار گرفته است و يا به‌صورت كتيبه، درمكان هاي مذهبي و امامزاده‌ها، نظير آستانه‌ي امامزاده قاسم بابل، جلوه‌نمايي مي‌كند.

اين بهين بُقعه به بابل كه ندارد ثاني / بود سرتاسر آن در شُرُف ويراني

شكر ايزد كه شده باني تعميراتش / اشرف‌الحاج محمّد علي ايماني

اشعار و سروده‌هاي او در قالب غزل و مثنوي، با گذشت نيم‌قرن از تركيبي نو برخوردار است. از نكات جالب توجّه سبك شعري بيژني، سرودن اشعار بي‌نقطه است كه در نوع خود بي‌نظير است:

اي كه سر در راه داور داده‌اي / "ماهروهاي دلاور داده‌اي"

در ره اسلام اي سالار ما / سروها، گلهاي احمر داده‌اي

 استاد علّت پرداختن به اين سبك را توضيح مي‌دهد: اين كار، در واقع نوعي رياضت معنوي در خدمتگزاري به اهل‌بيت (ع) و روشي براي دريافت خبر از وضعيّت فرزند مفقودالأثرم، شهيد محمّد مهدي بيژني بوده است.

استاد بيژني علاوه بر اشعار مذهبي، به مناسبت هاي مختلف، اشعاري با مضمونهاي اجتماعي نيز سروده‌است. هيچ وقت از يادش نمي‌رود كه مرحوم دكتر مصدّق، در قدردانی از شعري كه او در تقبيح عاملان كشتار قيام 30 تير سال 1332 سروده، چه عبارات زيبايي به كار برده بود:

نمي‌دانم با چه زباني از ابراز احساسات وطن‌دوستانه‌ي شما تشكّر نمايم. إن‌شاء‌الله اين حوادث در جهت منافع ملّت ايران سرانجام يابد!

*نماینده بابل پیام تسلیت داد

 حسین نیازآذری نماینده مردم شریف شهرستان بابل به مناسبت درگذشت حاج عبدالجواد بیژنی -شاعر آئینی و مدیحه سرای نامی شمال کشور و والد شهید والامقام محمدمهدی بیژنی-پیام تسلیتی صادر کرد.در متن این پیام آمده:

بسم الله الرحمن الرحیم

والد گرامی شهید والامقام و مفقودالاثر محمدمهدی بیژنی و شاعر آئینی و مدیحه سرای نامی شمال کشور حاج عبدالجواد بیژنی رحمةالله‌علیه پس از سالها تحمل درد و رنج ناشی از فراق فرزند شهید خویش ، دار فانی را وداع گفت و به دیار باقی شتافت .

بی تردید سروده ها و اشعار آن مرحوم در رثا و عزای اهل بیت ( علیهما السلام ) و به ویژه حضرت سیدالشهدا نام و یاد او را در اذهان مردم این خطه و ایران اسلامی زنده نگه داشته و روز به روز بر منزلت آن عزیز افزوده خواهد شد .

اینجانب فقدان این خادم اهل بیت و چهره فرهنگی و فرهنگ دوست را به خاندان محترم بیژنی ، اقوام و کلیه دوستداران ایشان تسلیت گفته و از خداوند متعال مسئلت می کنم که ایشان را ماجور و با اهل بیت (ع) محشور بفرماید .


حسین نیازآذری